- parça
- 1.is.1. Parçalanmış, sındırılmış, qırılmış, cırılmış şeyin kiçik tikəsi, qırığı, hissəsi. Kağız parçası. Odun parçası. – Buruqların dörd tərəfində dəmir və taxta parçaları gözə dəyirdi. M. İ.. Dəstə sürüşkən daş və qaya parçalarının üzəri ilə aşağıya enməli idi. S. Vəliyev. // Tullantı, qırıntı. Şüşə parçaları.2. Bir əsərin, çıxışın müəyyən hissəsi. «Vaqif»dən parça göstərmək. Musiqi parçası. – Bir nəfər artist Kərimbəyin «Süngü» adlı təzə əsərindən parça oxudu. M. C.. Məktəbin divar qəzetində arabir <S. Vurğunun> kiçik parçalarını; şeirlərini oxumuşduq. O. S..3. «Bir» sözü ilə: bir parça – bir az, bir tikə, bir qırıq. Zeynal bayaqdan bəri qabağındakı nimçədə doğramaq istədiyi bir parça əti eləcə qoyub, əlindəki bıçağı yerə buraxdı. S. H.. Hədiyyə bir parça çörək götürüb qəzetə bükdü. M. C.. parça-parça zərf və sif. Sınıq-sınıq, xıncım-xıncım, tikə-tikə. <Əlimuxtar:> Arif Hikmət elə vurdu yumruğu stolun üstə ki, stolun şüşəsi parça-parça oldu. C. C.. İri güzgü sıçrayıb yerə düşdü və parça-parça oldu. S. Rəh.. // Cırıq-cırıq. Kərbəlayı Ağcanın köynəyi parça-parça olmuşdu. Ç.. <Arvadın> saçları pırtlaşıb kilkələnmiş, üstü-başı parça-parça olmuşdu. Ə. Vəl.. // Doğram-doğram, tikə-tikə. <Qız Məlikməmmədə:> Ay cavan, yazıqsan, qayıt gizlən, indicə div oyanar, səni parçaparça elər. Ç.. <İncə:> . . Doğru bir şey bilərsə, inan, məni parça-parça doğrayar. C. C..2.is. Toxunma mallar: çit, bez, mahud və s. ; arşınmalı. Ağır sandıq seçmə parçalarla dolu idi. M. C.. Göyçək parçanı alıb, o üz-bu üzünə baxdı. B. Bayramov.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.